Historie znanych miejsc w The Sims 4

HISTORIA KASZTANOWEGO GRZBIETU

Kasztanowy Grzbiet to piękna i wyjątkowa okolica inspirowana słynnym Dzikim Zachodem. Tę inspirację możemy zauważyć nie tylko w architekturze otoczenia ale także w ubiorze i zachowaniach mieszkańców. Odwiedzając Kasztanowy Grzbiet czujemy jakbyśmy wybrali się do bardzo odległej krainy mającej swoje własne tradycje, wierzenia i kulturę. 

Społeczność, która dzisiaj zamieszkuje Kasztanowy Grzbiet, powstała na skutek połączenia sił przez kilka grup miłośników koni i natury. Z czasem otoczenie przyciągało coraz więcej trenerów i miłośników, a także wielbicieli "pięknego i rozległego krajobrazu" (tak mówi opis otoczenia), którego w Kasztanowym Grzbiecie nie brakuje.

Jak na Dziki Zachód przystało - dużą rolę w rozwoju i kulturze miasteczka odgrywają konie. Mają nawet swoje pomniki w różnych częściach centralnej dzielnicy Nowa Appaloosa:

W tej samej dzielnicy znajduje się także park o nazwie "Ustronie Księcia". Historyczny obiekt znajdujący się tuż naprzeciwko Centrum Jeździectwa, odgrywający dużą rolę w życiu mieszkańców - na co wskazuje np. jego wyjątkowy patron.

Park został tak nazwany na cześć słynnego wierzchowca zwanego Księciem - laureata licznych konkursów, konia na którego mieszkańcy od lat patrzą z podziwem. Koń należy do Dona Gęsiarza - legendarnego czempiona, trenera obecnych trenerów, który już dawno przeszedł na emeryturę ale do dzisiaj wraz z Księciem zamieszkuje Kasztanowy Grzbiet i służy mieszkańcom pomocą i dobrą radą. Zamieszkują wspólnie jedną z parcel w Galopującym Wąwozie (dzielnicy Kasztanowego Grzbietu) i z pewnością bardzo chętnie zaopiekują się każdym gościem.

Po dłuższym zwiedzaniu Kasztanowego Grzbietu i szukaniu informacji na temat jego historii, można zaryzykować twierdzenie, że miasto powstało na skutek miłości do koni. To właśnie konie rozwinęły tutejszy przemysł, wzbogaciły kulturę i od pokoleń zapewniają mieszkańcom nie tylko środki do życia ale także przyjaźń i rozrywkę. Nie są przedstawione żadne konkretne daty związane z historią miasta (jak np. w przypadku historii Windenburga) ale może właśnie to sprawia, że otoczenie staje się ponadczasowe i bardziej wyjątkowe. 

Oprócz miłości do koni - mieszkańcy Kasztanowego Grzbietu lubią poświęcać swoje siły i czas także produkcji nektaru. Niektóre rodziny zajmują się tym od pokoleń a region aż obfituje w składniki niezbędne do przygotowywania tego trunku. W centralnej dzielnicy znajduje się nawet bar, w którym możemy (a nawet powinniśmy) skosztować tego napoju odwiedzając simowy Dziki Zachód. 

Kasztanowy Grzbiet jest idealnym miejscem do życia dla wszystkich miłośników natury, zwierząt, pysznego nektaru i pustynnego spokoju. Ma swój unikatowy klimat, który nawet w części nie przypomina żadnej ze znanych nam już wcześniej simowych krain. 

Poniżej jeszcze kilka zdjęć tego wyjątkowego miejsca:

HISTORIA SAN SEQUOI

San Sequoia to otoczenie, które otrzymaliśmy wraz z dodatkiem "Razem raźniej" - skupiającym się na więziach rodzinnych simów.

Podzielone jest na 3 dzielnice: 

a) Kotwicowe Wybrzeże - dawniej ośrodek wędkarstwa i przetworów, obecnie centralna część miasta, w której znajdziemy kino i inne, liczne atrakcje dla rodzin. W centralnej części dzielnicy stoi pomnik kotwicy, która pomaga simom się odnaleźć i przypomina, że na całym świecie nie ma drugiego takiego miejsca jak Kotwicowe Wybrzeże (dowiadujemy się o tym z nastrójnika jaki otrzymuje sim gdy znajdzie się w pobliżu pomnika). Kotwica jest symbolem siły, wierności i nadziei dlatego można ją idealnie połączyć z tematem rodziny - który stanowi główny motyw wszystkich części San Seqoui.

b) Ogrody Gilberta - dawniej własność Gilberta Gilbertsa (przedsiębiorcy ziemskiego, który bardzo pomógł w rozwoju okolicy). Miejsce stanowi doskonały cel rodzinnych wycieczek, oprócz zjawiskowych alejek znajduje się tu także wodny plac zabaw dla dzieci z ich ulubieńcem - wielorybem Walbertem. Od mieszkańców dowiadujemy się że Gilbert Gilberts zapisał miastu w testamencie cały teren, na którym obecnie leży park, nie wszyscy uważają to za dobrą decyzję - część mieszkańców twierdzi, że Gilbert przyczynił się do "zapaści przemysłu rybnego w okolicy". Nie ma jednak wątpliwości, że park jest wyjątkowym miejscem z piękną oranżerią i licznymi symbolami nawiązującymi do rodziny np. żywopłotem w kształcie bociana.

c) Wzgórza Hopewell - przytulne przedmieścia ulokowane z dala od miejskiego zgiełku. Miejsce idealne dla wszystkich, którzy potrzebują przestrzeni. Rozmawiając z mieszkańcami San Sequoi dowiadujemy się, że obecnie na wzgórzach mieszkają jedynie simowie o "wyższych dochodach". Dawniej dzielnica nazywała się po prostu "wzgórza", odkąd zmieniono jej nazwę i zrewitalizowano okolicę - niewiele simów może sobie pozwolić aby tam zamieszkać. Dawniej na wzgórzach mieszkali np. przodkowie Eleanor Sullivan - mieszkanki San Sequoi, którą widzimy nawet w zwiastunie dodatku "Razem raźniej".

Według mnie "Wzgórza Hopewell" są najbardziej historyczną częścią miasta. Znajduje się tam pomnik rybaka. Z rozgrywki dowiadujemy się, że tym rybakiem jest Bayani Robles - pradziadek mieszkającego obecnie w San Sequoi staruszka - Ignacio Roblesa. To właśnie Bayani jako pierwszy zajął się rybołówstwem w tej okolicy a jego dzieci i wnuki nieustannie kultywują tę rodzinną tradycję. 

W dzielnicy znajduje się także inny - ważny dla mieszkańców pomnik. Można powiedzieć, że pomnik przyrody. Mowa o Starym Pieńku - przypomina mieszkańcom o potędze natury i więzi rodzinnych (pień jest symbolem wytrwałości i niezłomności - co idealnie pasuje do tematyki rodziny). 

Od twórców The Sims 4 wiemy, że inspiracją do powstania tego otoczenia była Zatoka San Francisco - jeśli ktoś był w tej części Stanów Zjednoczonych na pewno zobaczy podobieństwo. Ja od razu rozpoznałem most - który bardzo przypomina Golden Gate z San Francisco ale podobieństw można doszukiwać się także w innych częściach.

Podsumowując, można powiedzieć, że dwie główne postaci odpowiadające za to czym obecnie jest San Sequoia to Bayani Robles, który jako pierwszy zajął się tutaj rybołówstwem (przez co rozwinął cały przemysł rybny) oraz Gilbert Gilberts, którego fundusze i interesy jakie tu prowadził sprawiły, że San Sequoia obecnie jest idealnym miejscem dla rodzin. 

HISTORIA WINDENBURGA

Otoczenie jest stylizowane na austriacko-niemiecką miejscowość. Wskazuje na to nazwa, architektura, nazwiska mieszkańców i różne obiekty, które napotykamy tam podczas rozgrywki.

Jest to przepiękne otoczenie i jedno z największych w serii gier The Sims 4. 

Podzielone na 4 dzielnice:

a) Windslar - otwarte prowincje Windenburga pełne urokliwych zamków i pięknych krajobrazów,

b) Stary Plac - najstarsza część Windenburga pełna zabytków i kulturalnych atrakcji,

c) Niszczejąca Wyspa - sam opis mówi, że jest to nietrafiona nazwa bowiem znajdują się tam luksusowe posiadłości mieszkańców i wspaniałe klify,

d) Centrum Lykke - najnowsza i najnowocześniejsza część Windenburga, tzw. dzielnica biznesowa.

Nie wiemy niczego o historii powstania miasta natomiast możemy się trochę dowiedzieć o jego dawnych mieszkańcach.

Najwięcej historycznych informacji czerpiemy z Posiadłości Von Duch gdzie dokładniej poznajemy losy Lorda Bernarda Pankracego Szczypióra i Lady Mimozy Szarloty Szczypiór. Można powiedzieć, że są to pewnego rodzaju ikony Windenburga. Lord Szczypiór - artysta, malarz. Lady Mimoza - znana w Windenburgu jako "Zielona dama" lub "Widmowa ogrodniczka" - żona Lorda Szczypióra zakochana w ogrodach (do dziś możemy spotkać ją - nawiedzającą piękne ogrody Windenburga). Lord Bernard i Lady Mimoza zginęli we śnie podczas wielkiego pożaru posiadłości w 1898 roku.

Labirynt za Posiadłością Von Duch został zaprojektowany przez Lorda Bernarda i pielęgnowany przez Lady Mimozę. Jest nieprzemijającym pomnikiem ich wielkiej miłości.

Więcej ciekawostek o Lordzie i Lady Szczypiórach:

Lord Bernard Pankracy Szczypiór IV (1864-1898) - artysta, który przyszedł na świat w bardzo bogatej rodzinie. Opis mówi, że jego artystyczne ciągoty przewyższały jego artystyczny talent. W końcu zmuszony był ożenić się z Lady Mimozą dla pieniędzy. Z czasem jednak małżeństwo przerodziło się w pełen pasji romans, który natchnął go do tworzenia wielu obrazów (niezbyt doskonałych pod względem technicznym). Lord Szczypiór słynął z tego, że często palił swoje obrazy. Mówi się, że przypadkowo rozpętał zabójczą pożogę z 1898 roku, wrzucając do kominka wielką akwarelę. Posiadłość została odremontowana i stanowi ważny historyczny punkt Windenburga. Możemy nawet zobaczyć sypialnię Lorda i Lady Szczypiórów.

Lady Mimoza Szarlota Szczypiór (1872-1898) - umarła młodo, nie zostawiając potomka ale jej znaczny posag uratował Posiadłość Von Duch podczas krachu na rynku kiełbasek Curry w 1892 roku. Lady Mimoza kochała piękno i ogrody, którymi opiekuje się nawet po śmierci. Ogród Lady Mimozy słynie ze smakowitych cytryn. Poniższy portret Lady Mimozy został namalowany popołudniem tego właśnie dnia, gdy zmarła we śnie podczas nieszczęsnego pożaru posiadłości.

We wspaniałej posiadłości do dzisiaj możemy poznać duchy Lorda i Lady. Polecam się tam wybrać.

HISTORIA SELVADORADY

Z języka hiszpańskiego "selva" - dżungla, "dorada" - złoty/złota - nazwę Selvadorada możemy więc przetłumaczyć jako "złota dżungla". Nazwa złota dżungla pasuje idealnie do tego pięknego otoczenia gdyż jest ono wypełnione różnego rodzaju skarbami. Niektóre z nich jedynie zdobią nasze wnętrza inne dodatkowo uczą nas na temat historii Selvadorady i starożytnego plemienia Omiskan, którego bogate wierzenia i tradycje do dzisiaj są głównym tematem kultury Selvadorady.

Selvadorada zachwyca nie tylko piękną, dziką przyrodą ale także bogatą historią, którą poznajemy dzięki odkrywaniu dżungli, zdobywaniu pradawnych artefaktów oraz czytaniu o historii przedmiotów które widzimy w różnych dzielnicach otoczenia. Możliwości jest mnóstwo.

Centralnym i najbardziej turystycznym punktem Selvadorady jest Targ w Puerto Llamante, za którym znajduje się muzeum archeologiczne. Na Targu możemy zakupić przedmioty niezbędne do eksplorowania tajemnic dżungli oraz skosztować tradycyjnych dań kuchni Selvadorady.

W centralnym miejscu Targu stoi posąg Madre Cosechy i to właśnie od tego miejsca warto zacząć mówić o historii.

Madre Cosecha pomogła pierwszym przybyszom osiedlić się w krainie Selvadorada podczas wielkiego głodu. Jej dawno już zaginiony przepis na grillos achocolatados pozwolił ojcom założycielom przetrwać ten trudny czas. Do dzisiaj pradawna Matka Cosecha pomaga turystom np. pokonać klątwy. Wystarczy podejść do pomnika i skorzystać z interakcji "okaż szacunek".

Jak już wspomniałem na początku - historia Selvadorady jest bardzo ściśle związana z plemieniem Omiskan. Z artefaktów jakie znajdujemy w dżungli oraz licznych pozostawionych w Selvadoradzie ruin możemy dowiedzieć się mnóstwo na ich temat.

Przede wszystkim Omiskanie byli religijni, wyznawali politeizm - czcili 4 głównych bogów: Lotosa, Balampalsoh, Zazatototla oraz Totecallamy. Na terenie Selvadorady możemy odnaleźć 4 rodzaje totemów, po jednym na każdego z wielkich bóstw. Czytając opisy totemów w trybie budowania dowiadujemy się co nie co na temat każdego z nich:

a) Lotos - bóg, który przypomina Omiskom, że czasem należy przystanąć i nacieszyć się zapachem kwiatów,

b) Balampalsoh - bóg, który przypomina Omiskom o tym żeby cenić w życiu niespodzianki i zaskakujące zawirowania losu,

c) Zazatototl - bóg, który przypomina Omiskom jak ważne w życiu są opowieści i historia,

d) Totecallam - bóg, który przypomina Omiskom o tym żeby zawsze zachowywać przezorność.

Podczas badania historii Selvadorady natknąłem się także na mnóstwo glifów (dokładnie jest ich 14) każdy przedstawia inną ważną prawdę i rzuca nowe światło na wierzenia Omiskan. Ogólnie mówiąc - każdy z glifów przedstawia fragment jednej z omiskańskich przypowieści (sim może poznać wszystkie przypowieści ucząc się kultury salvadoradyjskiej). Glify opowiadają o życiu simów, ich powstaniu, śmiertelności, szczęściu oraz o tajemniczych Strażnikach, którzy nad tym życiem czuwają i o nim decydują. Czytając każdą z tych historii nasuwa się wniosek, że owymi Strażnikami są Twórcy gry The Sims (wszystkich części) oraz każdy z graczy bo poniekąd mamy wpływ na to jak i ile żyją nasi simowie. Przykładem jest glif o nazwie "woda", mówi: "gdy zostali stworzeni pierwsi Simowie strażnicy kłócili się między sobą o to, czy winni być oni wieczni jak strażnicy, czy tylko zaistnieć na chwilę i zgasnąć. Z początku wygrali ci strażnicy, którzy pragnęli dla simów nieśmiertelności, i tak oto Simowie żyli wiecznie, za wyjątkiem rzadkich przypadków, gdy zabierały ich głębie wód lub niebezpieczne rośliny". Myślę, że może to być nawiązanie do początków serii gier The Sims. Glif "Grot" mówi o czasie: "Strażnicy postrzegają czas inaczej niż simowie. Dla strażników biegnie on w odmienny sposób, jest dłuższy, szerszy, nieskończony. Dla simów czas zawsze dobiega końca. Tak dla jednego, jak i dla wszystkich". Myślę, że to porównanie idealnie pasuje do graczy oraz simów. Dla nas w prawdziwym świecie czas płynie inaczej niż dla simów w grze. Każdy z 14 glifów mówi coś ciekawego, nie będę opisywał wszystkich ale polecam odkryć je osobiście.

Oprócz bogów, Omiskanie mieli także swoich ziemskich przywódców. Czas panowania Omiskan dzielimy na trzy okresy i każdy z tych okresów związany jest z innym władcą. Dowiadujemy się o nich z pradawnych czaszek, które odkrywamy w dżungli, a które wykonali Omiskanie aby uczcić swoich władców.

Wódz pierwszej ery - Yolotli. Przeszedł do historii jako największy omiskański wojownik. Legenda głosi, że samodzielnie rozprawił się z trzema rozjuszonymi szynszylami. Czaszka z amazonitu.

Wódz drugiej ery - Itotia. Uwieczniony jako autor choreografii najgorętszego układu w historii omiskańskiej sztuki tanecznej zwanego simrumbą. Czaszka z kwarcu dymnego.

Wódz trzeciej ery - Meztli. Trudno uznać go za naznakomitszego przywódcę Omisków. Uważał, że jako odkrywca bananów bezapelacyjnie zasługuje na uwiecznienie. Czaszka z kwarcu.

Ponadto odkrywając tajemnice Selvadorady możemy znaleźć mnóstwo masek, wazonów, noży, kalendarzy i innych artefaktów, które rzucają pewne światło na to jak żyli Omiskanie np. złoty kalendarz omiskański, z którego dowiadujemy się że rok Omiskan miał 18 miesięcy.

Polecam ćwiczyć archeologię spędzić w dżungli Bellomisia mnóstwo czasu, jest to niezapomniana przygoda.

Ciekawostka o dwóch wazonach: w Selvadoradzie możemy znaleźć dwa wazony różniące się od pozostałych kształtem. Ich nazwa to: "poślubieni oblubieńcy". Według miejscowej przypowieści są one wcieleniem księcia i jego ukochanej. Świat nie chciał zaakceptować ich uczucia, a za sprawą czaru wieczność spędzają razem, zaklęci w ceramicznej bryle. Wg opisu trudno jest odtworzyć dzisiaj szczegóły tej historii.

Na zakończenie kilka wspaniałych zdjęć omiskańskiej dżungli Bellomisia (na ostatnim z nich najważniejsze miejsce - świątynia).

HISTORIA BRINDLETON BAY

Historia Brindleton Bay związana jest z tajemniczą katastrofą okrętu św. Bernardyna, do której doszło wiele lat temu w okolicy jednej z dzielnic - Wyspy Martwych Traw. Legenda głosi, że pierwszym osadnikom Bridleton Bay obce było posiadanie zwierzaków - jedyną odskocznią od codzienności były dla nich barwne opowieści o duchach. Pierwsi mieszkańcy zajmowali się uprawą roli i mieli całą masę wolnego czasu.

Pewnej nocy wszystko się zmieniło. Okręt Świętego Bernardyna rozbił się o nabrzeżne klify i zatonął w morskich głębinach. Nikt nie wie jakim cudem z tej katastrofy uratowały się szalupy wypełnione psami i kotami. Zwierzaki bezpiecznie dotarły do brzegu natomiast członków załogi nigdy nie odnaleziono. 

Ze statku ocalała jedynie kotwica, którą wyłowiono i która obecnie zajmuje dumne miejsce na Wybrzeżu Wibrysów.

Gdy po katastrofie statku psy i koty opanowały wyspę - tubylcy całkowicie oszaleli na ich punkcie. Wznieśli nawet ogromny pomnik poświęcony zwierzakom. Pomnik Stoi obecnie w północnej dzielnicy Brindleton Bay - na Placu Sobola.

Wówczas nastąpił także ogromny rozwój rybołówstwa i produkcji karmy dla zwierząt. Dzięki temu dzisiaj miasto kwitnie a miłość mieszkańców do psów i kotów do tego stopnia zawładnęła lokalną społecznością, że na stanowisko burmistrza wybrano kota. Burmistrz Wibrys. Możemy spotkać go przechadzającego się w okolicy Placu Sobola, podjąć interakcję a nawet adoptować.

Burmistrz Wibrys jest tak ważną postacią w simowym świecie, że otrzymał nawet własną figurkę w kolekcji kapsuł Simika (dodatek Śnieżna Eskapada).

Wraz ze wzrostem znaczenia rybołówstwa i dostaw drogą morską - burmistrz nakazał wybudowanie latarni morskiej aby zadbać o bezpieczeństwo lokalnych marynarzy. Latarnia stoi do dzisiaj i jest gwarantem, że tragedia jaka spotkała załogę okrętu św. Bernardyna już więcej się nie powtórzy.

Poniżej jeszcze kilka zdjęć wspaniałego Portu na Wybrzeżu Wibrysa - bardzo jasno widać, że morze i rybołówstwo ma do dzisiaj bardzo wielkie znaczenie dla mieszkańców Brindleton Bay.

HISTORIA TOMARANG

Historia otoczenia Tomarang jest moim zdaniem najciekawszą, najtrudniejszą i jednocześnie najbardziej tajemniczą ze wszystkich na jakie możemy się natknąć grając w The Sims 4. Jednocześnie otoczenie Tomarang jest moim ulubionym, nie ma piękniejszego i bardziej kolorowego miejsca a mój folder ze zrzutami ekranu z gry jest nieustannie wypełniany nowymi zdjęciami. Część z tych zdjęcie przedstawię poniżej.

O legendach i historii Tomarang możemy dowiedzieć się z następujących źródeł:

a) rozmawiając z mieszkańcami (po wybraniu interakcji "prawda o Tomarang",

b) odwiedzając Sanktuarium Tygrysów Sulea,

c) badając brodatą jaskinię,

d) oglądając pomniki ustawione w różnych miejscach Tomarang.

Wszystkie źródła najczęściej wspominają o Wielkiej Matce i tygrysach - możemy więc wnioskować, że to właśnie na tym temacie buduje się historia otoczenia Tomarang.

W dalekiej przeszłości Tomarang było małą, senną wioską rybacką leżącą u wybrzeży morza Shih. W lasach otaczajacych wioskę przechadzały się tygrysy, które ochraniały mieszkańców wioski przed czającymi się niebezpieczeństwami (nigdzie nie natknąłem się na wskazówki o jakie niebezpieczeństwa może chodzić). Mieszkańcy wioski w zamian za ochronę karmili swoich tygrysich bohaterów podając im jedzenie z okolicznych wód. Niestety z biegiem czasu wioska rozrosła się a jej przywódcy zaczęli rozdzielać jedzenie pomijając tygrysy dlatego tygrysy opuściły okoliczne lasy a na mieszkańców wioski zaczęły napadać bestie...

W tych niebezpiecznych czasach, zanim stała się Wielką Matką Tomarangu - Khun Mae (jedna z mieszkanek wioski) wzięła na swoje barki obowiązek ocalenia wioski. Starszyzna wyznaczyła jej zadanie odnalezienia Strażnika - mistycznej istoty, która wg plotek zamieszkuje krainę leżącą niedaleko Tomarang. Legenda głosi, że Khun Mae została tymczasowo przemieniona przez strażnika w tygrysa. Obdarzono ją dziką siłą i przerażajacą zwinnością.

Wielka Matka pod postacią tygrysicy znalazła poszukiwane przez siebie stado tygrysów. Prosząc o wybaczenie i błagając o pomoc, obiecała, że jej lud będzie się troszczył o wszystkie tygrysy, póki księżyc nie stanie się słońcem. Wspólnymi siłami tygrysy i ludzie pokonały bestie natomiast Wielka Matka wraz z upływem czasu coraz bardziej słabła. Pewnego dnia gdy bestie znów zaatakowały wioskę Wielka Matka resztkami sił stanęła w obronie członka starszyzny. Cios bestii rozpłatał ją na pół, dzieląc ją na dwie postacie - ludzką i tygrysią. W tygrysiej postaci został fragment jej duszy, bestie bojąc się jej nowej siły oddaliły się w głąb lasu.

Jakiś czas później gdy bestie ponownie zaatakowały wioskę Tomarang, nawet zmieniona w tygrysa Khun Mae nie była wystarczająco silna by stawić im czoła. Zanim przybyła z pomocą bestie zniszczyły jedną trzecią krainy - zniszczeń nigdy nie zdołano odbudować lecz pozwolono działać naturze. Stąd Tomarang jest tak obfite w zieleń i piękną przyrodę a w okolicznych lasach do dzisiaj jest mnóstwo tygrysów.

Przyglądając się w zarośla po zmroku można dostrzec parę niebieskich oczu, które się w nas wpatrują. Część mieszkańców Tomarang wierzy, że są to oczy Wielkiej Matki, część zaś uważa że bestie wciąż czają się w otaczających Tomarang lasach i że to właśnie do nich należą oczy.

Wszystkie informacje, które umieściłem pochodzą z rozgrywki. Starałem się jak najdokładniej odwzorować prawdziwą historię Tomarang jaką poznałem grając w tym niesamowitym otoczeniu.

Na koniec zdjęcie pomnika Wielkiej Matki z tygrysem. Mieszkańcy Tomarang oddają jej ogromną cześć i do dziś bardzo widoczny jest ich związek z tygrysami, powstała nawet organizacja opiekująca się tymi cudownymi stworzeniami (ale o tym w innym poście) 🙂 z historii to tyle.